سادگي بي معني و وسوسه کننده آن کجا و پيچيدگي معادله وار لحظات و دقايق و حتي نگاه ها، کجا!

مجموع اينها به هم ميرزدم.

خيلي ساده ست گاه نگاهي را ببيني، اما نگاه کردن به يک نگاه، شهامت رستم مي خواهد!

روزي که نگاهش مي کنم، به خود مي پيچم و گم مي شوم!

نمي دانم به کجا مي روم، شايد به قول آن خدا بيامرز، ميروم پشت هيچستان !

و آيا سوختن جز اين است؟

تو هم بايد خاطره شوي؟

حضورت را لمس کردم، همين چندي پيش ...

از کنارم گذشتي و من بيزار تر از هميشه نسبت به خودم،

گم و گيج باز از خدا همان سئوال مضحک را پرسيدم که: «چرا من؟» .

اما پاسخ؟ جز نگاههايي دزدکي، چيزي نبود !!!

شايد اگر من و تو، ابدي هم شويم، باز هم نگاهمان دزدکيست.

تا مبادا کسي از خودمان، ببيند؛ بداند؛ بفهمد!